ما و ليبي

عکس العمل هایی شیک , مدرن و صلح جویانه پس از کشته شدن قذافی مطرح گردید. فارغ از اینکه کلامشان راست است و درست اما در پس این اظهار نظر ها و مطرح کردن این طرز تفکر چیزی نهفته است در رفتار و کردار ایرانی


همه می دانیم که :

لیبی تقریبا زیر ساختار های خود را از دست داده , جاده ها و پل ها جزو اساسی ترین زیر ساختار های هر کشوری است که اگر آن را از دست بدهد طی سالها با بودجه ای هنگفت شاید بتواند به روز اولش برگردد بنابراین مردم لیبی راه سختی برای آبادی وطن خود در پیش دارند که زیر ساخت های خود را به روز اول بازگردانند

خشونت امری بود که در دستگیری قذافی و پسرانش رخ داده بود. به طرزی فجیع کشته شد جوری که خیلی از حقوق بشری ها حتی از کشته شدن یک جنایتکار ناراحت شدند!!،

و

می دانیم که کسی که با سلاح انقلاب کرده با سلاح جنگیده و با خشونت و سلاح دیکتاتور را کنار زده شاید به سختی به صلح برسد, شاید به سختی سلاح را زمین بگذارد شاید به سختی از منفعت های قومی و قبیله ای در اداره کشور منصرف شود



اینها چیزهایی است که همه می دانیم بنابراین این فضیلت نیست که یک سری دائما تکرار کنند:

خشونت در لیبی ممکن است ادامه داشته باشد, دیکتاور رفت دیکتاتوری می رود؟ پی از قذافی لیبی بهشت می شود؟ آیا ناتو نفت لیبی را به تاراج نمی برد؟ مردمی که با دیکتاتورشان جنگیدند آیا بر سر اداره کشور با هم نمی جنگند؟

عجیب تر از مطرح کردن یک سری بدیهیات که همه می دانند این سوالات مطرح شده است که گویی اگر مردم لیبی انقلاب نمی کردند و با دیکتاتور خود نمی جنگیدند انگار بهتر بود!!؟ ایرانی ها چه چپ ها و چه حقوق بشری ها طوری در مورد لیبی گاها صحبت می کنند که گویی اینها طرفدار قذافی بودند و اگر مردم لیبی چنین هزینه ای نمی دادند بهتر بود؟ مثل مردی که پا روی پا دراز کرده از موضع قدرت و دانش صحبت می کند , اظهار فضل می کند در موردی که هم خود و هم جامعه اش در وضعی به مراتب بدتر گرفتار است

هر تلاشی هزینه دارد طبعا این همه می دانیم ها وجود دارد طبعا تمام این نکته سنجی ها و خطرات وجود دارد اما آنها فیل بزرگی را کشتند آنها به 40 سال دیکتاتوری خاتمه دادند کاری که شاید فقط از دست مرد (م) جان به لب رسیده بر آید